Ik ben nog niet eens 2 weken in Ghana en ik had al een groot evenement aanstaande. Ik was uitgenodigd voor een bruiloft. Niet zomaar een bruiloft maar de bruiloft van Ameyaw, de persoon waar ik mee werk. Het eerste praktische probleem is, wat is een normaal cadeau voor het bruidspaar in Ghana. Moet je cadeau meenemen, wat draag je en hoe bereid je jezelf voor?
Gelukkig had ik wat help van lokale care givers op de plek waar ik sliep. Zij verteld mij wat het beste bedrag was om te geven en wanneer je het aan het bruidspaar moest geven. We verzamelde voor Ameyaw’s workshop en vanaf daar gingen we met een overvolle bus (ongeveer 20 mensen) naar het dorp van Ameyaw’s toekomstige vrouw. Ze vertelde me hoe trots ze waren dat ik er bij was. Gehandicapte mensen in Ghana hebben niet echt een gewaardeerde plek in de maatschappij en mijn aanwezigheid bij zo’n bruiloft is blijkbaar heel wat voor hun.
Na 2 uur rijden op een onverharde hobbelige weg, kwamen we aan bij een zeer afgelegen dorp. Het hele dorp kwam op onze bus afgerend om ons welkom te heten. We hadden niet heel veel tijd voor dit, en het dorpshoofd bracht ons al snel naar het huis van de ouders van Ameyaw’s toekomstige vrouw. In het huis starten wat discussies tussen de verschillende families over geld en hoe ze voor elkaar gingen zorgen. Ondertussen ben ik op pad geweest om wat fufu op straat te eten.
De bruiloft zelf was in een klein binnenplaatsje. Ik had het gevoel dat het hele dorp aanwezig was om dit huwelijk te zien. Ameyaw zat met zijn familie, vrienden en mij aan één kant van de binnenplaats en de familie van zijn teokomstige vrouw aan de andere kant. Wat er toen gebeurde was een soort toneelstuk waar ik wat problemen mee had om te volgen. Ameyaw’s familie moest zijn toekomstige vrouw kopen van haar familie. Op het moment dat haar familie het bod aanvaarde werd de bruid binnen gebracht. En toen kon de bruiloft beginnen.
Maar toen de bruiloft begon werd het nog vreemder voor mij persoonlijk. Ik werd de getuige voor Ameyaw. Toen stond ik daar in het midden van de binnenplaats, heel het dorp die naar me aan het kijken was terwijl er in een taal gesproken werd die ik niet begreep. Het is een vrij ‘unieke’ ervaring kan ik je vertellen. Fantastisch, fascinerend maar ook raar om zo’n belangrijke positie in iemands persoonlijk leven in te nemen.
Na de bruiloft was het tijd om Dunya, Ameyaw’s zoon, te dopen. Toen dit klaar was met een hoop geroep was het tijd om naar huis te gaan. Maar niet voordat we wat gegeten hadden natuurlijk. Natuurlijk gingen we ons eten delen. Dus voordat we in het donker terug de hobbelende weg opgingen, zaten we op de grond rond een pot gevuld met fufu. Wat een geweldige ervaring, en als je een gevoel wilt hebben hoe deze dag voor me geweest is kun je hier mijn video terugkijken.
Doping van Ameyaw’s zoon
